Shiraz. Jest wieczór. Leżąc w łóżku przeglądam  przewodnik i wpada mi w oczy informacja o pewnym fotogenicznym meczecie. I że koniecznie trzeba odwiedzić go o wschodzie słońca. Co prawda na ósmą rano jesteśmy umówieni z taksówkarzem na wycieczkę do Persopolis, ale zawsze można wstać wcześniej…
  Zerwaliśmy się więc zaraz po szóstej i ruszamy. Mapka w przewodniku niestety nie grzeszy dokładnością, a zapytani ludzie nie wiedzą o jaki meczet chodzi. Chodzimy w kółko i nic. Kończy się czas, postanawiamy wracać do hotelu. Idziemy nieco przygaszeni i nagle… Jest! Schowany w bocznej uliczce, ledwo widoczny. Szybko do środka!
   Centralne miejsce niewielkiego dziedzińca zajmuje basen ze stojącą wodą, w której oczywiście wszystko pięknie się odbija. A zwłaszcza meczet ze swoimi ścianami wysadzanymi niezliczoną ilością kolorowych płytek, które pięknie oświetla wschodzące akurat słońce.
   Po chwili  ideał ulega nieco zachwianiu, bo do basenu podeszła kobieta i zamoczyła w tej wodzie szmatę.  Może to i dobrze, byliśmy już chyba lekko spóźnieni. Kierujemy się szybko do wyjścia. Widząc to bileterka, głośno coś mówi i odciąga nas od wyjścia i kieruje ku drzwiom meczetu. Tłumaczymy się, że czasu nie mamy i takie tam. Nie ustępuje. Ulegamy namowom, wchodzimy i … wszystko jasne.
  Wewnątrz zastaje nas kolorowa orgia barw i świateł. Mrok sali modlitewnej rozprasza światło wpadające przez kolorowe witraże, którymi wypełniona jest cała wschodnia ściana. Nie sposób oderwać oczu, a zmysły szaleją. Absolutna magia.
  Niestety musimy wracać do rzeczywistości. Dochodzi ósma. Lecimy, bo  taksówka wiecznie  nie będzie czekać. ©PG